Elk afscheid is de geboorte van een herinnering

{image path="images/2019/01/12_a58f6e3c6b_split-roads.jpg"}

Het blad voor me blijft lang leeg en wit nu ik moet bedenken wat ik zal schrijven, hier voor de laatste keer. Mijn gedachten zijn verre van leeg en wit, integendeel. Het wordt aan alle kanten voelbaar dat het afscheid dichterbij komt. Laatste keer gesprekskring, laatste afspraak met die, nooit meer een kerstviering in Twello, laatste dienst in het Grotenhuis, op de valreep nog een bijeenkomst voor zus of vergadering zo, al die laatste keren komen nu onvermijdelijk langs. En ik vind het moeilijk. Twello is ruim 15 jaar mijn thuis geweest, ik heb er meer gevonden dan ik ooit had kunnen denken of hopen.

Ik ben enorm dankbaar dat de kerk van Twello op mijn pad is gekomen, het was nauwelijks gezocht, maar kwam als een geschenk op een onverwacht moment in mijn leven. Ik ben dankbaar voor al die blijken van vertrouwen op voorhand, die je als dominee zomaar ten deel kunnen vallen, wanneer je deelgenoot gemaakt wordt van levensverhalen met soms de pijnlijkste plekken, en ook diepe vreugde. Dankbaar ook voor het vertrouwen achteraf, het vertrouwen dat gewonnen moest worden, omdat geloof en kerk al lang niet meer vanzelfsprekend zijn.

Ik ben dankbaar voor het warme bad, de lieve mensen, de fijne collega's met wie ik een team heb mogen vormen, collega's om op te kunnen bouwen en inspiratie aan op te doen en mee samen te werken aan mooie projecten. Ik denk met ontroering aan de vele diensten waarin ik heb mogen voorgaan en waarin ik met u Gods goedheid heb kunnen vieren. Ik denk met plezier aan de mooie dingen als de doopjurkententoonstelling en de kerkproeverijen. En met weemoed, nu al, aan de muziek en de cantorij die ik zo ga missen.

Ik verheug me op het nieuwe begin straks in Harfsen, maar zie op tegen het afscheid. Want 'Partir c'est mourir un peu, c'est mourir à ce qu'on aime' (Weggaan is een beetje sterven, sterven aan wat men liefheeft). 15 jaar zijn we samen onderweg geweest. Onderweg heb ik afscheid moeten nemen van dierbare mensen en waren er ook verrassende nieuwe ontmoetingen, anderen kwamen erbij.

En in alles ben ik God dankbaar, dat Hij er was, als een schaduw aan mijn zijde.
Sporen van de Eeuwige. Want daar ging het om. Dat we elkaar met vallen en opstaan helpen een plaats te zijn voor God, met elkaar zulke sporen te zoeken en te zijn. Het licht aan te steken van Gods goedheid.
Het pad houdt niet op, maar gaat ergens anders verder. Ik heb het goed gehad in Twello.
Wat kan ik u anders zeggen dan dit: 'Ga met God en Hij zal met je zijn'

ds. Lidy van Prooyen Schuurman