De Roos

‘Wat werd gezegd tegen de roos, waardoor zij openging, werd tegen mij gezegd hier in mijn hart.’
(Rumi, Perzische dichter uit de 13e eeuw)

April 2007. We staan voorin de kerk tijdens onze inzegendienst. Mijn partner en ik. Onze kinderen staan in een kring om ons heen en we hebben allemaal een rode roos in onze hand. Eén voor één geven de kinderen hun roos aan ons. Gezamenlijk zetten we de rozen in een vaas, naast de knielbank, waar we even later de zegen ontvangen. De rozen, symbool voor onze liefde en verbondenheid met elkaar en met Jezus Christus.

De roos staat symbool voor het leven, ons aller leven, de stengel voor de weg van geboorte tot bloei. Een steel vol met doorns, levenslessen, om tot volle bloei te komen. Van knop tot bloem ontvouwt onze roos haar bloemblaadjes in een steeds wijder wordende spiraal. Daarbij staan de bloemblaadjes voor onze verschillende levensfasen.

Rozen worden in allerlei talen bezongen. Verbeeld in kunst en poëzie wordt de roos tot bloei gebracht. Uit het liedboek kennen we ook een lied over de roos, wat we zingen in de Kersttijd. Lied 473, ‘Er is een roos ontloken’. Dit van oorsprong Duitse lied uit de 16e eeuw, Es ist ein Ros entsprungen, is vertaald door Jan Wit (1914-1980). Jan Wit was een blinde predikant, dichter en hymnoloog. Het bijzondere is dat Jan Wit in zijn vertaling de schoonheid van de rode roos vanuit zijn inbeelding beschrijft. Hij heeft door zijn blindheid rozen alleen kunnen voelen en ruiken en er over kunnen horen. Hij beschrijft, ervaart, de schoonheid van de roos vanuit zijn hart. In de oorspronkelijke tekst staat niet dat het om een rode roos gaat, maar met de rode kleur verwijst Jan Wit naar het bloed, de liefde van Christus.
Van lied 473 bestaan zowel in het Duits- als het Nederlands een katholieke en een protestantse versie. In de katholieke versie verwijst de roos naar Maria en in de versie zoals wij die kennen, van na de reformatie, ligt de focus meer op Christus. In beide versies komt de roos tot bloei vanuit een wortelstok, uit oude geslachten. In de katholieke versie staat dit omschreven als: ‘Er is een roos ontsprongen uit ene wortelstam’. In onze protestantse versie staat dat Davids oud geslacht weer opnieuw is gaan bloeien. Midden in de winter, in het midden van de nacht.

Just remember, in the winter
Far beneath the bitter snow
Lies the seed, that whit de sun’s love
In the spring becomes the rose
(The Rose, Bette Midler)

Wat een troostende gedachten dat, met Kerst, Gods belofte ontkiemt in ons hart en de roos opnieuw zal bloeien.

Rosa van der Tang – Opbouwwerker